ÖYLE İŞTE

Harabe evimin taş merdivenine bırakıp
Elimde bitmek bilmeyen bir meret
Dilim de ağız dolusu küfürler...
Salıncaktan düşüp dizlerim kanarcasına
Anneme koşarcasına yalın ayak,
Tepete taklak düşüyorum yokuş aşağı.
Ellerim, ayaklarım, saçlarım
Bin bir parça, kırık dökük...

Olsun.

-Bırak dağınık kalsın.
Kalsın diyorum.

Değmese bile ellerim,
Gökyüzüne uzanıyorum.
Ayaklarım kadar yoksul,
Yoksul ve ıslak koşarken O'na

- Gökyüzünün bütün beyazlığı O'nda -

Ellerim, yüzüm hep bulut...
Koştukça eksiliyor her şey
Durdukça uzuyor mesafemiz .

-Bırak eksik kalsın
Kalsın diyorum...

Ara sokaktan ilk yokuşta
Dükkan kapısına asılı kuklalar,
Kuklalara benziyor ayaklarım.
Islak ve yoksul koşarken O'na
Bir tekini unutuyorum terligimin.
Yara bere içinde vardığım kapılar...
Kedisiz evlerden geçerken
Kırmızıya boyuyorum yerleri.
Sokağın tavanı sisli,
Kaldırımlar da tek bir bulut yok.
Palyaçoya ucu sarı ve kırık
Mektuplar yazıyorum yine.
Kelimelerime batıyor parçalar

-Bırak kırık kalsın
Kalsın diyorum.
Öyle işte