BİRKAÇ SATIR ONCE

Birkaç satır önce ,

Ellerimle yüzümdeki yarayı kapatırken

Yastığın eşiğine kıvrılmış neyimiz varsa

Pencereden kanepeme çarpıyor şimdi.

Bir durak ileride durduğum

En kalabalık kentin sokağına,

Çarpık ve sıska ayaklarimla değiyorum.

13.45 tramvayına en son ellerim,

Ellerim kadar korkak, sarı

Sarı bir ıslık gibi yetisiyorum.

Sonu sahile vuran sokaklara çıkıp

Bedenimdeki yaralara baktıkça

Gözlerimden dilime bulaşıyor izi.

Günlerdir açmadığım telefonum

Israrla çalarken yakaliyorum köşede

Pencereden bakıyorum sonra

Biraz biraz ufalıyor şehir

Biraz biraz sessizlesiyor hepsi.

Ellerim, sarı ve korkak iken

Rengi patilerine bulaşıyor tekirin.

Dilimden parmağıma bulaşmış

Mürekkep ile yaziyorum biraz.

Biraz biraz gülüyorum

Yine de yazıyorum

Pazar günü mektuplarını.

Bu kez gönderilen yazıların

Ucunu yakıp üflüyoruz birlikte.

13 45 tramvayına ıslak ayaklarimla

Yetisiyorum şimdi.

Saçlarım haddinden fazla kısa

Biliyorum.

Siyah bir kadınım

Olsun.

Turuncu bir kadın tanıyorum.

Olsun.

Hasta ve cılız kedimi seviyorum.

Olsun.

Dün ilk kez canım kızım diye seslendi

Babam...