PENCERENI AÇ

Pencereni aç, içeri sok tüm göğü.
Ellerimde mavi menekşeler tutuyorum sana.
Daha yeni tütsüledim göğsümün arasını.
Ayağımda yeni aldığım çarık...
Bir elimde öteki elimi tutuyorum nicedir.
Pencerini aç,
Ve beni dinle içeri girerken.
Annem anlatmıştı bir vakit,
Babamı ağlarken bulmuş kapı eşiğinde.
Bir bayram sabahı hatrına gelirken eskiler,
'Annem' demiş,
'Hiç bayram yaşamadık birlikte.'
Ben ilk o zaman öğrendim işte
Babalar da ağlarmış meğer.
Annem dedi, ben dinledim...
Bizi annem yıkardi çocukken
Babamı yengesi yıkarmış.
Babam hiç pencereden dışarı bakmaz mesela.
Hiç görmedim bir çiçek suladığını.
Hafta sonları balık tutmaya giderdi eskiden.
Büyük bir balık tuttuğu bir vakit
Heyecanla anlatmıştı gözleri.
Belki kimsesizliğindendir penceresizligi.
Ama sen , pencereni aç
Iceri sok tüm sokağını.
Belki nefesim rüzgara karışır da
Evine girer, tenine değer.
Sen onu tutarsın,
Bastırırsın kalbine yakın bir yere
Benim burda göğsüm çiçek açar...
Çünkü ne zaman dil dile dursak seninle,
Çiçekli bir pencere oluyorum.
Sonra kuşlanıp bir sokak oluyor ayaklarım.
Babamı pencere kenarında buluyorum.
Elinden düşmeyen nikotini ,
Bir çiçeği izlerken yakalıyorum.
Sana çok benzetiyorum sonra.
Suskunluğu, bana bakışı...
Sanki ona sarilmamdan korkarmış gibi
Gözünü habire kaçırışı.
Ama yine de onu seviyorum.
Seni, ona benzediğin için seviyorum.
Sen de bu yüzden aç pencereyi...
Sok bütün şehri evine.
Belki ben girerim içeri...